Dach Ekwadoru cz.2

Dzień 2- Równik zdobyty! Czyli jeden sukces już mamy 😂 

Co prawda nie było to trudne zadanie, choć trzeba być wtajemniczonym, żeby wiedzieć gdzie jest właściwe miejsce. Są dwa muzea równika pod Quito - jedno oficjalne, turystyczne, z wystawionym znacznikiem, tylko, że… pomylili się w pomiarach i nie stoi na równiku 🤣  a w dzisiejszych czasach bardzo łatwo to sprawdzić dowolnym telefonem lub zegarkiem z kompasem i GPS. Dodatkowo pokazują tam eksperymenty, które są sztuczkami dla turystów, no ale to ma wzięcie. Na przykład prezentują rzekomy efekt Coriolisa jako wiry wody w przeciwną stronę tuż po jednej stronie i po drugiej rzekomego równika. Kto tam będzie się zastanawiał gdzie efekt Coriolisa jest największy, a gdzie najmniejszy i czy w ogóle ma sens to co pokazują? Ważne, że chwytliwe.  Jest drugie muzeum, w prawidłowym miejscu, gdzie rzeczywiście równik przechodzi przez środek placu, ale jest mało znane. Myśmy byli w tym prawdziwym, więc można sukces odtrąbić, prawda? 

Ta dziwna tuba na równiku to jednocześnie zegar słoneczny. Przez kilka sekund w południe w równonoc wiosenną w marcu i równonoc jesienną we wrześniu, słońce świeci  bezpośrednio nad nią i tuba nie daje cienia (kiedy, to wynika z nachylenia Ziemi w stosunku do słońca).

Mieli tam też ogród z całą masą odmian agawy, super!

Później pojechaliśmy na lunch do najstarszej w Ekwadorze haciendy, a właściciel opowiedział nam jej niesamowitą historię. Miejsce z duszą. Niesamowite. Nie przytoczę tu historii, bo tak często przechodziła z rąk do rąk różnych najeźdźców, wyzwoleńców, rewolucjonistów, nawet Borgie się przewinęli, że nie sposób zapamiętać. Obecny właściciel lat 79, też jest ciekawą postacią, były minister do spraw rozwoju, a hacjenda jest w rękach jego rodziny od czasów jego pra-prababci.

Natomiast z samegi rana byliśmy na targu w Otavalo. Masa wyrobów ręcznych - biżuterii, malowideł, wyrobów z wełny alpaki i innych ciekawych rzeczy. Ja, jak to sroka, dostałam oczopląsu i potrzeby kupienia najlepiej wszystkiego 🙈 Do tego stopnia, że nie zrobiłam ani jednego zdjęcia 🤷🏻‍♀️ za to wracam z bluzą z Aya Huma (tradycyjny andyjski diabeł), bransoletką z malachitu, kolczykami ze znakiem Pachamama (Matki Ziemi) i kapeluszem 😅 

P.S. Chcemy z Gabem mieć alpakę 😂

To tyle ze zwiedzania, od jutra zaczynają się schody. Wyjeżdżamy z hotelu o 7:30, wjeżdżamy na 4k co pozostawia nam 800m w górę i około 5km do wejścia na Pichinchę. Całkiem niewiele, ale to już jest wysokość problematyczna. Nie każdy wchodzi, niektórzy dostają choroby wysokościowej, no ogólnie pierwszy sprawdzian. 

Dzień 3 - Guagua Pichincha zdobyta! 

Wulkan Pichincha był dla nas łaskawy i cała ekipa zdobyła ten wyższy wierzchołek Guagua 4776m npm. Cała ekipa, czyli 9 osób plus nasz lider i lokalny przewodnik. Liderem jest Łukasz Supergan z wieloletnim doświadczeniem wysokogórskim, łatwo go wygooglać 😉  

Pichincza wybuchł ostatni raz w 1999r, więc całkiem niedawno. Chyba większych szkód nie narobił poza metrem pyłu wulkanicznego do sprzątnięcia w Quito 🙈

Trasa była bardzo łatwa. Na początku szeroką polną drogą przez dziwnie pachnące rośliny. (Gab: Klaud ujęła to wyjątkowo politycznie, dla mnie smrodek był jak od niemytego od miesiąca Pana Lumpa). Dalej przez skałki, ale takie łatwe do przytrzymania przy przejściu. Niestety przez większość czasu byliśmy w chmurze, także widoki musieliśmy imaginować. Weszliśmy i zeszliśmy w mniej więcej zakładanym czasie, z postojem na popas przy mikro-schronisku i drugim na szczycie. Wejście okupiliśmy jedynie bólem głowy, więc jest nieźle. Za to dojazd i powrót z miejsca startu trekkingu umęczył wszystkich. Wjeżdżaliśmy naszym, jak się okazało, terenowym autobusem, dobrą godzinę pod górę, trasą nie dla słabowitych na serce. W jednym miejscu musieliśmy wysiąść, żeby gość przejechał przez żwirek na ostrym zakręcie. Całą drogę jak groszki w grzechotce, bo tak telepało na boki…przez co o mało się nie posikałam na powrocie 😅 Tak mną wytrzęsło, że cała woda, pita w dużych ilościach, domagała się wypuszczenia na wolność, a przejazd przez Quito w godzinach szczytu okazał się katorgą. Momentami staliśmy w korkach kilka minut bez ruszenia z miejsca. Biegnąc do hotelu świat widziałam w żółtych barwach. Dobiegłam. 

Jutro wyjazd wcześniej, bo udajemy się na Corazon. Wysokość podobna, ale dłuższy transfer i samo przejście też. Kaski i uprzęże na wyposażeniu. Dodatkowo zmieniamy miejsce noclegowe, więc przepak i zabieramy toboły ze sobą do szalonego autobusu.